Een aantal jaar geleden namen wij als het Vlaggenschip de kleedboxen van onze tegenstanders onder de loep. Dit gebeurde met een kritisch oog, waarbij Rob Geus zijn boek ‘hier word ik vrolijk van!’ leidend was. Met blacklights (niet racistisch bedoeld) en plastic handschoentjes werden de omkleed etablissementen onder de loep genomen. Hierop volgende gedetailleerde beschrijvingen van de situatie, en werden grote voetbalbolwerken met de grond gelijkgemaakt en kleine dorp clubs bewierookt. Terechte winnaar destijds was Harkemase Boys. De semiprofclub werd getrakteerd op een oorkonde en goudendouche. 

Bovenstaande deed wel het nodige stof doen opwaaien. Clubs met minder financiële armslag voelden zich benadeeld, en terecht. Overal op de wereld regeert het grote geld. Daarom dit jaar een nieuwe beoordelingssessie, maar niet gericht op de accommodatie. Groot geld zal hier blijven regeren, daarom is er gekozen om dit jaar de man in het zwart, blauw, oranje of rood kritisch te gaan volgen. In de meeste gevallen is het trouwens een man, uiteraard wordt een vrouw ook meegenomen in deze tocht van waardering. Een objectief persoon die fluit naar de geest van de wedstrijd. Het is de persoon die het startsignaal geeft, de wedstrijd aanvoelt en waar nodig optreed. Iemand die of de regels strak hanteert of de regels op zijn eigen manier interpreteert. Het individu waarover je nooit raakt uitgepraat, of die na negentig minuten weer in de vergetelheid raakt. 

We hebben het natuurlijk over de scheidsrechter, de arbiter of ook wel de leidsman genoemd. Je komt ze in alle soorten en maten tegen, ze kunnen je naaien als de attributen van Easytoys of geven je net dat beetje extra waardoor je een wedstrijd kunt winnen. Ze zijn de spin in het web van het mooiste spel van de wereld. Dit jaar kunnen clubs zich dus onderscheiden als nobele gastheer of als notoire nazi’s die er alles voor over hebben om de tegenstander te belazeren. Hierbij volgt dan ook onze eerste ode gericht aan de leidsman van afgelopen zaterdag toen de uitwedstrijd tegen RWF op het programma stond. 

Oordeel: goed voorkomen. Beschikt over enige autoriteit, goed looptempo, haar netjes op het hoofd. Pak zat net iets te strak, waardoor de nadruk te veel lag op de enigszins aanwezige bierbuik. Floot 1^e helft naar de geest van de wedstrijd. Hield het spel kort. Positief. Verslapping volgde na de thee, deed de wedstrijd kantelen. Onbegrijpelijke beslissing met betrekking tot ruim tien minuten blessuretijd. Nog meer ontsteltenis tot het geven van een vrijetrap in de laatste minuut van eerder genoemde blessuretijd welke gepromoveerd werd tot doelpunt. Raakte controle kwijt gedurende de 2^ehelft. 

Bovenstaande brengt het volgende cijfer teweeg: 6,4

Het was jammer en onbegrijpelijk dat de arbiter zo zijn stempel drukte op een wedstrijd die geen winnaar verdiende. Waar RWF vorige week klaagde over de scheidsrechterkunsten bij Leovardia (men voetbalde volgens de trainer tegen 12 man, aldus het alom geprezen socialmedia bolwerk Twitter), doet men het in eigen huis niet veel anders. 

Na een bespreking op het eigen sportpark van trainer Kool, vlogen de heren in een handvol auto’s richting Fryske Peallen. Wat direct opviel, men houdt graag ruimte vrij rondom de vehikel. Dubbel parkeren is meer regel dan uitzondering. Hierdoor mocht onder andere Dicksap zijn dikke bolide parkeren in gecombineerd gras- en modderveld. Na een vluchtige 2^e bespreking van aanvoerder Doffer, werd er een korte en relaxte warming-up uitgevoerd op het kunstgrasveld. De geelgroenen stonden verdedigend erg sterk, maar misten voorin stootkracht om de tegenstander te doen wankelen. Hierdoor een bloedeloze 0-0 ruststand. 

Over de 2^e helft kunnen we kort zijn, wederom een strijdend geheel waar wij enige goeie schotkansen kregen. Echter vlogen deze allemaal langs de verkeerde kant van de palen. Ook op conditioneel gebied kregen we het te voorduren. Rugklachten, kramp en niet meewerkende heupen liet ons wankelen. Niets leek het eerste competitiepunt sinds 9 mei 2019, totdat zoals eerder benoemd de thuisfluiter zijn stempel ging drukken. Het aantal minuten blessuretijd was belachelijk, maar de reden achter het geven van de vrijetrap was nog van een meer bedroevend niveau. Sliden met je benen is een no-go. De luchtmacht van RWF kwam nog een keer naar voren, en wist de laatste slag te winnen van het afweergeschut van ’t Vlaggenskip, minuut honderd-een, 1 – 0. Voor de buhne werd nog een tweetal minuten bijgetrokken, waarbij keeper Franskenog geblesseerd raakte. 

Een bittere nasmaak na een goede wedstrijd. Vanavond, dinsdag 29 september om 20:00 volgt een herkansing. Dan wordt er aangetreden tegen Blauw-Wit 4. Helaas zijn er geen supporters welkom. Dit wordt medemogelijk gemaakt door het kutvirus Corona.