v.v. Ropta Boys sinds 1965

Ropta Boys 2 slaagt in haar missie!

Toen pakweg twee maanden geleden de bekerindeling bekend werd, ging het los op de groepsapp. KNVB MAFFIA. Niet dat wij over een minderwaardigheidscomplex beschikken zoals vele bvo’s in het betaalde voetbal. Maar toch, het is nogal wat dat je moet aantreden tegen twee 2e klassers met als toetje een 1e klasser. Waardeloos, ze doen er alles aan om ons te vernederen. De kortste weg naar Europa werd voor ons ogen weggekaapt. Hoe durven ze dit na een seizoen waar geen punt werd behaald? Pure vernedering, zo gaat het al heel ons leven. Het begon toen we klein waren, tegenstanders keken altijd neerbuigend naar ons. Vieze groengele hufter. Stomme boer. Lopend stuk kots. Zomaar woorden, maar teksten die je wel kunnen tekenen voor de rest van je leven.

Toen ook nog bleek dat we na twee bekerwedstrijden op vier punten stonden, ontstond er een onheilspellende stemming. Een zekere soort van angst. Een combinatie van onzekerheid en het ontnemen van ons vrijheid. Vooral dit laatste woordje is een hot item in de tijd van Corona en discriminatie. Inmiddels leeft het grootste gedeelte met een minderwaardigheidscomplex, welke jaren geleden is ontstaan.

Conclusie, we moeten niet door! We moeten zijn wie we zijn. Wij houden van vrije zaterdagen. Deze staan mijlenver boven eventueel bekerplezier. We gebruiken liever een beker (of pul) om goudgeel gerstenat te drinken, dan dat wij halverwege oktober midden in een herfststorm mogen ballen tegen Flevo Boys 3. Verwaaide haren, gel in de ogen van de regen in plaats dat je lekker een vrij weekend voor de boeg hebt. Nee, deze ambities passen niet bij het team, al zijn er her en der wel enkele uitzonderingen binnen onze gelederen. Deze laatste groep spelers houdt de rest van de ploeg scherp, wat ook niet onbelangrijk is voor het zooitje ongeregeld.

Bij aankomst in Damwoude gierden de zenuwen door de lichamen van de goed uitgedoste zwartrode spelers. Netjes in trainingspak, maar je rook de angst. Stel je voor, er af gaan tegen een 3e klasser op eigen territorium. De coach van onze tegenstander kwam zeker en vol bravoure over. Vol trots vertelde hij over zijn grote selectie van een man of twintig, welke elke zaterdag nog verder werd aangevuld met twee handenvol 1e selectiespelers. Een scenario welke wij ook voor ogen hadden, maar binnen het groengele bolwerk loopt het nu alweer anders dan gedacht. Ook wij kregen een viertal spelers van het paradepaardje van de club mee, maar verder bestond de selectie uit startende senioren, een vaste kern vlaggenschippers en een enkeling die na afloop nog mocht aantreden in Twijzelerheide om het 3e te versterken. Deze speelronde misten binnen de gehele seniorentak minstens 20 spelers, en dat met mooi weer.

Op het moment dat wij het veld betraden, waren de gastheren al volop in beweging. Mooi om te zien, afgetrainde spelers, fanatieke positiespellen. Eigenlijk stonden we al 2 – 0 achter. Gedurende de warming-up kreeg Jan Dixie de diagnose ‘jumpersknee’, wat hem degradeerde van basisspeler naar vlagger. Jenne mocht zijn positie innemen, maar hinkte na een kwartier al als een oud mannetje na twee te fanatieke duels met zijn tegenstander. Gelukkig wist hij het nog een tijdje vol te houden, want qua wisselspelers hield het niet over. Na ruim een halfuur kwam Aant Diksap aan denderen, meneer was niet helemaal op de hoogte van de verzameltijd in Damwoude. Ondertussen liepen de gastheren zich keer op keer vast op de groengeel muur. Waar men in het eigen verslag wordt opgehemeld, was de realiteit toch iets anders. Men voetbalde inderdaad wat makkelijker, maar tot echte kansen leidde het niet. Af en toe een hachelijk moment, maar vooral frustratie en woordenwisselingen. De spits wist net voor rust de 1 – 0 binnen te peren, nadat hij totaal niet in de wedstrijd zat (dit waren zijn eigen woorden). Wij hadden er wel plezier in eigenlijk, bij tijd en wijle wisten we er uit te komen, maar vaak was de eindpass van een niet al te hoog niveau.

Na de rust een prachtig doelpunt van Boskamp, de man die zijn driedelig maatpak als trainer heeft ingeruild voor het heilige groengele tenue. Er ontstond nog meer angst bij de roodzwarten, het zal toch niet? Een handvol wissels werd er in gegooid, en dat brak ons de laatste 10 minuten op. Uiteindelijk wisten de Waldpyken met 3 – 1 te winnen tegen een strijdend en goed georganiseerd vlaggenschip. Trouwens was er niet veel te zien van de steekpasses, individuele acties of spelhervattingen van de gastheren (aldus het lyrische verslag). Op deze momenten verlang je terug naar de tijden van Voetbal TV. Eindeloos je eigen wedstrijd kunnen analyseren, loopacties ontdekken die er eigenlijk niet waren. Versteld staan van het feit hoeveel spelers tegelijkertijd kunnen dom kijken. Relaties die stuk lopen, omdat je onbewust het lid van je tegenstander toucheert. Nee het is jammer dat VoetbalTV failliet is, anders had de neutrale supporter kunnen beoordelen hoe objectief de objectiviteit in Damwoude en omgeving is gesteld.

Zaterdag zijn we trouwens vrijgesteld van voetbalwerkzaamheden, aangezien de studenten van Blauw-Wit 4 gezamenlijk in quarantaine zitten door de welke bekende hype Corona. Ondanks dat men het Mexicaanse biertje tot treurnis heeft gezopen, is men ook in de ban van het virus. Wij wensen de heren dan ook veel beterschap! We zullen de 3e helft met elkaar missen, maar dat moeten we maar snel inhalen!