v.v. Ropta Boys sinds 1965

HET VLAGGENSCHIP VERGEET TE WINNEN VAN BROEKSTER BOYS

Verdedigen is jezelf beschermen voor aanvallers. Je staande houden tegen je opponent, de achterste linie niet verlaten en de burcht verdedigen tot de laatste man. Jaap Stam, John Terry en de gemiddelde Italiaan krijgen een semi-boner door alleen maar te denken aan verdedigen. De spits ouderwets doormidden zagen, eerst de bal spelen en dan de man en bij kopduels eerst de ellebogen tegen het hoofd van de tegenstander deponeren om vervolgens de bal weg te knikken. Voor de ouderwetse verdediger is de nul houden een must, scoren is voor de flamboyante en flegmatieke aanvallers. De schreeuwers, de matennaaiers die er van genieten de beschermers van de keeper te naaien. De verdediger, het is een uitstervend ras. Het alleen focussen op je taak, de man uitschakelen, is niet voldoende. De moderne voorstopper moet de spits met een dubbele schaar in de eigen zestien kunnen dollen. Vleugelverdedigers zijn ‘valse’ aanvallers, niet goed genoeg om als vleugelflitser te worden bestempeld, maar talentvol genoeg om als een hersenloze over de flanken te marcheren.

Over moderne verdedigers beschikken wij al geruime tijd, al komen deze gaves dit seizoen iets minder naar voren. Wij hebben namelijk het niet-verdedigen tot een kunst verheven, en laten aanvallers over het algemeen de vrijeloop. Hier trainen we dan ook keihard voor. Massaal aanvallen is een must, bij balverlies blijf je staan anders volgen er consequenties. Het is dan ook goed te zien dat onze trainingsarbeid effect heeft tijdens wedstrijden. Waar teams als The Knickerbockers, Hardegarijp en Drachtster Boys moeite hadden voldoende goals te maken, deed de koploper van de 2e klasse dit beter.

Toch was het verwonderlijk, want het Vlaggenschip was bij tijd en wijle oppermachtig. De gasten hadden het zichtbaar moeilijk met alle ruimte die geboden werd. Keuzestress zou je het kunnen noemen. Onzekere gezichten bij de aanname, gaandeweg nam de stress toe, nog maar even twee stappen zetten. Shit, de bal springt weg door een polletje. Opnieuw de bal goed leggen, korte kaats, en dan de bal lang in de hoek. Het was gemeen, de buitenspelers waren namelijk erg snel, de Witte Windhond verbleekte onder al de rapheid van deze jonge knapen. Van te voren waren er nog duidelijke afspraken gemaakt, vandaag wordt er wandelvoetbal gespeeld. Helaas bleken de Waldpiekjes niet te vertrouwen, en gingen volledig hun eigen weg. Een verzameling talenten, die de 2e klasse zijn ontgroeit en zich ergens moeten schamen om haar kunsten te vertonen tegen een arsenaal hobbyisten.

Verwonderlijk was het dan ook dat de eerste goal pas na vier minuten werd gemaakt, dat het 0-2 stond na tien minuten was een luxe. Je voelt toch enige trots wanneer je 0-2 achter staat tegen de koploper, hetzeldfe gevoel welke Foarut vorig jaar had toen een ontketend Vlaggenschip de tegenstander van de kunstgrasmat veegde. De goeie ouwe tijd. Een fit team, prachtige speelvelden, scorende spitsen. Vroeger was echt alles beter. Bij rust keken we tegen een 0-4 achterstand aan. Wel waren er ook voor de thuisploeg enkele mogelijkheden, maar de keeper hield zijn doel schoon. Daarentegen haalden wij het beste in de aanvallers van Broekster Boys naar boven.

Na afloop stond een troosteloze 0-7 eindstand op het scorebord. Een pupillenuitslag. Als klap op de vuurpijl brak Willem nog zijn rib, en is Binkey nog herstellende na een confrontatie met rellende taxi-annexeerders. Wel maakte de Doffer weer zijn rentree, na een overbelaste schaatsspier in zijn fluwelen rechtervoet.

Het blijft dus een zwaar seizoen voor de equipe voor Boskamp. Voornamelijk de vele blessures na de winterstop zorgt voor wisselende resultaten. Nu breekt echter de week van de waarheid aan met wedstrijden tegen SC Veenwouden 2 en F.C. Grootegast 2. Beide keren zespunten duels.