We stand our ground!

Daar stonden we zaterdagochtend met z´n allen te kleumen langs de autoweg. Zoals afgesproken was iedereen ruim op tijd. Alle aanwezigen werden getrakteerd op een knuffel zoals alleen echte mannen dat kunnen doen. Handen diagonaal gespreid, en al springend stuiten beide borstkasten tegen elkaar aan. Er volgt een kleine dreun en je voelt twee stevige welgevormde handen op je schouders belanden. Een siddering gaat door je lichaam, en ondertussen ruik je de combinatie van shag en een goedkope parfum van de Action. De handen rammen nog twee á drie keer op je schouderbladen voordat ze langzaam afglijden richting je welgevormde billen. Deze worden getrakteerd op een stevige mannenkneep voordat je elkaar intens aankijkt. Het is eindelijk zover, de 18e van november is aangebroken. De dag die vanaf augustus al rood omcirkelt staat in onze agenda en waar wij onze idealen laten zien aan een ieder die het er mee eens of oneens zijn.

Als team hebben wij eerder dit seizoen een eed afgelegd. Wij opereren met elkaar, en trachten een ieder tegen te houden die onenigheid met ons zoekt. Zodoende stonden wij zaterdagochtend aan de rand van Dokkum te wachten op ons moment. Laat voorop staan dat wij absoluut niet politiek getint zijn, maar wanneer het ons als team raakt moet je je als tegenstander zorgen gaan maken. De gehele week zaten wij stipt om 18:00 voor de buis, turend naar het journaal waarin de goedheiligman en zijn manschappen centraal staan. Zou het ons lukken om hem te spotten? Hij had bij Boskamp al aangegeven halverwege november een aantal trainingen te gaan missen, en het ‘weekendje weg’ paste ook precies binnen het plaatje. Een goed onderbouw alibi waar zelfs Peter R. de Vries niks achter zou zoeken. Goed, rond de klok van 11:00 stonden wij op diverse posities gestationeerd rondom de binnenstad van Dokkum. Turend en zoekend naar onze aanvoerder. Beetje bij beetje ebde het geloof weg. We gaan hem nooit vinden aldus zijn wenende maat Drieske. Ik maak me echt zorgen, aldus oudgediende Bompa. Urenlang werd er gezocht naar een glimp van hem, maar dit was tevergeefs. Uiteindelijk werd besloten om toch maar richting Damwoude te vertrekken en de speurtocht te staken. Geschrokken stapten we de auto in en reden we de Centrale As op. Een weg die in Deadliest Roads niet had misstaan. Overal waar je keek zag je golfjes en andere afgetrapte auto’s opduiken. Ondanks het koude weer waren de meesten getooid in hemdjes of korte T-shirts. Uiteraard om de welbekende tribals te tonen aan de buitenwacht. Al vanaf de vroege ochtend waren zij bezig de protesteerders vanuit de Randstad te dwarsbomen. Onder leiding van tante Jenny werd op accurate wijze de knooppunten gemarkeerd, waar vervolgens blokkades werden opgeheven. Dit gebeurde met een precisie die je bij Amerikaanse politieachtervolgingen nooit tegenkomt.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus al rijdend over de Centrale As werden de ramen opengegooid. Sinterklaas liedjes pompten uit de speakers. Pro-zwarte Pieten leuzen werden de As overgeslingerd en ondertussen werd Dranko geschminkt. Hij moest onze talisman vervangen, en aangezien hij qua postuur het meest overeenkomt was de keuze snel gemaakt. Vanaf dit moment zagen de betogers ons als helden. Dit was een teken van macht en durf. ‘Wêr moatte jimme nei ta? Wy escorteren jimme wol!’ aldus Gaatze uit Haskerhorne. Onder de nodige begeleiding werd met enige vertraging de catacomben van de Broek bereikt. De klok tikte ondertussen vrolijk richting het middaguur, en het overgrote deel van de matadors stond nog in het presentatiepak na te babbelen over het overweldigende avontuur. Boskamp had het niet meer en gaf aan de bespreking niet te kunnen doen door alle commotie. De Witte Windhond wierp zich op, aangezien hij een natuurlijke leider is. Een man die zichzelf maar al te goed snapt, maar aanwijzingen van anderen vaak moeilijk kan verteren. Na een toch wel inspirerend en bevlogen betoog werd er richting het speelveld gegaan, uiteraard hand in hand zodat we niet nog iemand zouden verliezen. Na een relaxte en onverzorgde warming-up werden we in de kleedkamer verrast. Hij was terug, onze marathonman. Met gevaar voor eigen leven was hij door de blokkades geslopen die de supporters van zwarte piet hadden opgeworpen. Alleen de zwarte handschoenen had hij nog over van zijn outfit, de rest was hij verloren. Wij verliezen jou niet meer uit het oog vriend, en deze wedstrijd al helemaal niet! Boskamp bulderde erover, en met een absurd hoge swag betraden wij het soppige hoofdveld. Een handje vol supporters trotseerden het barre weer. De waldmannen uiteraard verscholen onder het afdakje voor de kantine, de groengele fans stonden zij-aan-zij aan de lange zijde. Vuurwerk werd ontstoken en liederen werden aangehaald. Het vlaggenschip begon vol bravoure aan de wedstrijd, en de eerste grote kans was voor de watervlugge windhond. Zijn inzet wordt echter van de lijn gehaald.

Daarna een iets sterkere thuisploeg, maar kansen benutten was vrij lastig deze middag. Na gestuntel achterin weet uiteindelijk de rappe linksvoor te scoren, 1-0. Net zoals in de voorgaande weken bleef de groengele machine druk zetten, slenteren en nog meer druk zetten. Beetje bij beetje kantelde de wedstrijd, en nog voor de rust wist de ploeg zich te belonen. Een strakke corner van Jimkesma werd door The Butcher binnen geknikt, 1-1. Het teken om nog meer te geven, en hier had de Broek het moeilijk mee. Gelukkig voor de thuisploeg was de scheidsrechter niet gediend van mannelijk voetbal.

De 2e helft was met name in het begin gelijk opgaand, maar gaandeweg gingen de roodzwarten meer risico nemen. In de meeste situaties bleef de achterhoede overeind, en wist men in de counter het nodige gevaar te creëren. Na een kleine 10 minuten aan blessuretijd floot de jonge leidsman af, en mocht de equipe van Boskamp, Joran en (sms) Le-on een punt bijschrijven. Een bonuspunt aangezien de Broek tot één van de titelkandidaten behoord.

Na de wedstrijd besloot het team met een omweg richting Oosternijkerk te rijden om verdere akkefietjes te voorkomen. Een aantal helden dronk nog een biertje in de Tredde Helte ter ere van Dani Osvaldo. De Argentijnse spits die barbecueën en bierdrinken verkoos boven zijn profcarrière, en daarom zijn schoenen aan de wilgen hing. Een held in onze ogen, en daarom een speciaal plekje op onze gedenkmuur krijgt. Aanstaande zaterdag wacht de uitwedstrijd tegen FC Grootegast, de lantaarndrager van onze competitie. Een belangrijke match voor beide teams. Bij winst neemt het vlaggenschip enigszins afstand van de onderste regionen. Mochten de weergoden het toelaten, dan zal er om 13:00 plaatselijke tijd een epische gevecht tussen twee degradatiekandidaten ontstaan. Oant dan!